Indonesië Dag 01 Gilze - Singapore (Maleisië)

Het is weer zover, we gaan de wijde wereld in, de kleine Sunda Eilanden om precies te zijn. Dat klinkt nog een stuk exotischer dan Indonesië, waar ze toe behoren. De eilanden die we bezoeken: Bali, Flores, Sumbawa en Lombok. Kom we gaan gewoon van start, we zien wel wat de reis ons brengt. Eerst maar eens op Schiphol zien te komen, maar dat is geen punt in het weekend. Bart brengt ons weg. Om half 8 draaien we de deur op slot voor een week of 3 en weg zijn we.

vertrekhal Schiphol

Geen kip op de weg, lekker relaxed kunnen we een uur later houdoe tegen Bart zeggen. Het inchecken stelt tegenwoordig helemaal niks meer voor. Geen gedoe met koffers en jengelende kinderen in de rij voor de balie. 10 minuten later zijn we de mannen van de KMAR gepasseerd. Tijd voor een bakske koffie. En dan, dan is het wachten tot we aan boord kunnen.

vliegtuig Singapore Airlines

Tot nu toe hebben we altijd met de KLM gevlogen als we met Koning Aap op pad gingen, maar nu worden we beloond met Singapore Airlines. Die staan altijd stijf bovenaan in de lijsten met beste vliegmaatschappijen.

Tegen half 11 kunnen we dan gaan boarden, vlucht SQ 323 met een Boeing 777-200. Die stewardessen zo, die kunnen wel vriendelijk kijken zeg. Dat gaat mij nooit van zijn leven lukken om zo’n vriendelijke en gastvrije blik op mijn gezicht te toveren. Ik hoef niet eens een poging te doen.

Kom we gaan maar eens zitten ergens op rij 35, ik dacht dat het wel ergens achterin zou zijn, nee hoor, gewoon pats midden boven de vleugel. Aan het raam, maar weinig zicht dus. De beenruimte is dik in orde, lekker veel plaats dus. Over plaats gesproken, er is plek zat, het vliegtuig zit maar halfvol. Met zijn tweekes op 3 stoelen, heerlijk. Maar ik verbaas me nog steeds over die stewardessen, zit mij nu af te vragen of er dan toch niet ergens een stewardessen fabriek staat, wauw man, goh.

Kom we gaan maar eens vliegen, het vliegtuig is al lang klaar, maar om de een of andere reden gaan we toch een half uur te laat van de gate. Ondertussen zijn de stewardessen al een paar keer voorbij gekomen, of alles in orde is, willen we misschien een glaasje water, en wat je dacht je van een nat doekje om je even op te frissen.

Na een minuut of 15 taxiën gaat het gas erop, we zijn er eens weg mee. Volgens de piloot zijn we een uur of 12 onder de pannen, da’s wreed lang. Lang, lang geleden, in 1988 zijn we ook in Indonesië geweest, toen duurde het vliegen nog effe wat langer. Het leek wel een stadsbus, naar beneden in Cairo, in Dubai en daarna pas naar Singapore.

Er is dus wel wat verbeterd aan de vliegtuigen. Al was het alleen maar omdat je nu een LCD schermpje recht voor je hebt, met een bak vol films, TV series en spelletje en natuurlijk het routeboek. Op dat routeboek ben ik wel verzot, maar eigenlijk ze zouden daar een wat betere google maps op moeten gooien.

De stewardessen komen weer eens voorbij, of we nog wat willen drinken. Nog steeds met een ongelooflijk ontwapenende glimlach, en moet je eens naar die haren kijken, daar zit geen haartje onverzorgd, goh wat moeten die vrouwkes vroeg het bed uit. Net alsof ze iedere dag naar de Miss World verkiezingen moeten.

Ge begrijpt het dus, ik zit hier helemaal tevreden, spelletje voor mijn kop en af en toe zo’n prinsesje dat voorbij komt met de vraag of we nog iets willen. 12 uur blijft natuurlijk wel lang, maar echt, ze vliegen voorbij. Eindelijk landen we dan op Changi in Singapore, de stewardessen staan weer ten afscheid ontzettend mooi te wezen en dus kan ik alleen maar ’houdoe en bedankt’ tegen ze zeggen.